De finish in zicht!

Het is zover.. Ons koude avontuur is over. Onder luid applaus werden we ingehaald in Lichtenvoorde.

Gister vertrokken we na de spectaculaire activiteit uit Kemi om de laatste heel veel kilometers af te gaan leggen. Omdat we de dag ervoor toch strafpunten hadden ondanks de volgens ons perfecte tijd en km stand besloten we het er maar gewoon op te gokken voor die dag. Een boel kilometers, waarbij de besneeuwde uitzichten snel verdwenen voor ‘gewoon’ asfalt, met groene bomen in plaats van witte. 

  
Het eind van de dag eindigden we onder in Zweden vlak voor de brug naar Kopenhagen in Tyringe. Bij aankomst kregen we een laatste opdracht van de backoffice. Een waar we hard om moesten lachen… We moesten namelijk pen en papier pakken en meeschrijven: B, van Bernard, A, van Anton, R, van Rudolph. BAR! Dat lieten we ons uiteraard geen twee keer zeggen. We hadden ook wel wat te vieren, want tijdens het eten bleek dat wij ondanks onze gokjes eerste waren geworden! 

Vanochtend kregen we bij de start een puzzel uitgereikt om de coordinaten te vinden. Een potje speed-sudoku volgde om zo snel mogelijk de oplossing te vinden. Eerst de mega lange brug naar Kopenhagen en toen snel snel door om op tijd bij de ferry te zijn en geen tijd te verliezen. Na de ferry waren we al in Duitsland dus toen begonnen echt de laatste loodjes. 

  
Na de laatste kilometers binnendoor kwamen er in Lichtenvoorde, waar er al een groepje mensen ons op stond te wachten en daar mochten we onder luid applaus de laatste meters onder de finish boog doorrijden. Toen alle teams binnenkwamen was er wel even een mooi moment, omdat iedereen toch wel heel erg genoten heeft en t nu echt ten einde is. 

  
We sloten af met laatste mooie woorden voor elkaar en de einduitslag: een mooie vierde plek!! Een prachtige trip en heel erg bijzondere dingen gezien en gedaan. Plus toch stiekem wel knap van ons dat we al die kilometers toch gezellig en leuk samen volgehouden hebben!

Nu rest ons het opruimen en het natellen van het sponsor geld voor de Samenloop voor Hoop. Daarover later meer.

Groetjes,

Vincent en Carmen

Advertentie

Sneeuw, ijs en… Zwemmen!

Na het euforische gevoel van t bereiken van de Noordkaap mochten we nog een flink stuk afdalen naar het zuiden. Stukken weg die we eerst in het donker gereden hebben, deden we nu in het licht dus konden we goed bekijken. Omdat de route langs de kust ging bestond het uitzicht uit baaien tussen de steile kliffen bedekt met sneeuw. Na een tijdje kwamen we meer in het binnenland terecht waar we enorme rechte stukken te rijden kregen. Pap zei op een gegeven moment: oh ik moet er hier al af, huh.. 300 meter. Onee, 300 kilometer pas… Er moest zo nog een flink stuk doorgeknald worden. Uiteindelijk kwamen we om iets over 1 snachts aan in een soort oud Russisch aandoend hotel in Kemi, bovenaan de Botnische golf (nog net in Finland).

Hier gingen we s ochtends opnieuw een heel bijzondere activiteit doen. We mochten mee op de ‘Sampo’, de enige ijsbreker ter wereld waar je op mee mag varen.
  
We kregen meer uitleg over de werking van de ijsbreker en een uitgebreide rondleiding door het hele schip, inclusief de stuurhut, controle kamers en de machinekamers. Vervolgens kon het ijsbreken in de Botnische golf beginnen en konden wij op de ijskoude boeg van het schip precies volgen hoe het in zijn werk ging. Heel vet om het ijs onder je te zien en horen kraken en scheuren.

  
   

   

Toen we een flink stuk in het ijs zaten bleef de boot een tijdje stilliggen en konden we het ijs op. En omdat het water nu vrij was, kregen we spontaan zin om een stukje te zwemmen. Gelukkig kon dat, met speciale pakken aan mocht onze groep t water in om daar even lekker rond te dobberen tussen het ijs. 

  
Na al dit ijsgeweld hadden we nog niet genoeg van de kou gezien. We gingen naar het snowhotel in Kemi, waar volledig van sneeuw en ijs een hotel is gebouwd met kamers, restaurant, een kapelletje, een wijnkelder en allerlei prachtige versieringen van sneeuw en ijs. Alle sculpturen zijn door vijf kunstenaars van over de hele wereld gemaakt en waren echt indrukwekkend om te zien. 

   
  
   
Na deze ijskoude avonturen was het weer tijd om op pad te gaan. Er moest uiteraard ook weer een flink stuk afgelegd worden. Dit keer besloten we eens tot in de puntjes uit te gaan zoeken wat de ideale tijd en afstand zou zijn. Dit betekende heel wat puzzelwerk om met alle rotondes rondom het Zweedse Umeå zo uit te komen dat we die extra kilometers meepakten. Uiteindelijk lukte het ons zo om exact op onze gewenste eindtijd én kilometerstand uit te komen! De teleurstelling was dan ook groot toen die avond bij de uitslag bleek dat we blijkbaar toch niet helemaal hetzelfde meten als de backoffice dat doet. Een gezellige avond met de andere teams en de nodige biertjes deed ons dat echter snel vergeten. 

Grøetjės,

Vincënt en Cårmen

We zijn er!

We hebben onze eindbestemming bereikt!! Vanaf het hotel een super mooie route langs de baai.

   
 
Het laatste stuk reden we achter de sneeuwschuiver aan in colonne. De wegcondities leken aardig goed, maar het was blijkbaar nodig om de opgewaaide sneeuw weg te schuiven. Of anders een goede truc om het laatste stuk extra speciaal te maken. 

En toen waren we er! Toch wel een heel bijzonder moment op deze trip, omdat we hier echt wel een beetje naar toe hebben geleefd.

  
  
Even een wafel en koffie en dan gaat de tocht weer verder. Gister hebben we super goed gereden, we werden tweede en daardoor staan we inmiddels op de 5e plaats in t eindklassement.

Groetjes,

Vincent en Carmen 

Glijden en tussen rendieren rijden

We zijn aangekomen in het dorpje Honnigsvåg dat zich op hetzelfde eilandje bevind als de Noordkaap. Gister hadden wij de mooiste route dag tot nu toe. Alle wegen waren bedekt met een flinke laag sneeuw en het ene stuk route was nog mooier dan het andere. 
  
Het was ook een dag met een aantal spannende momenten. In een van de eerste stadjes die we doorkwamen moesten een afslag naar rechts maken. De bocht leek ineens wel heel kort, dus de middenberm met een bult sneeuw kwam steeds dichterbij en uiteindelijk landden we er bovenop. Hier kwam de fourwheeldrive goed van pas, dus we konden vlot weer door. 

Halverwege de route sloegen we af naar een weg nog meer de onbewoonde wereld in. Hier zagen we heel veel besneeuwde bomen en uitgestrekte meren met een dikke sneeuwlaag maar heel weinig dorpjes. Dit leverde prachtige plaatsjes op. Waar de route al op een ansichtkaart leek werd deze nog mooier toen we een groepje rendieren op de weg zagen lopen. Uiteraard moesten daar wat foto’s van gemaakt worden! Dat rendieren op de weg toch niet zo handig zijn bleek een paar kilometer verderop, toen er ineens een rendier voor onze auto sprong. Een tweede rendier achter hem leek te twijfelen om ook over te steken en die twijfel was voor ons net genoeg om er tussendoor te schieten. Hij zat echter al zo dichtbij de auto dat als Carmen haar hand uit het raam gestoken had, ze hem had kunnen aaien. Gelukkig voor beide partijen ging dat goed dus!

  

De weg was smal met aan beide kanten een flinke sneeuwduin van afgeschoven sneeuw. Toen er een vrachtwagen aan kwam denderen die de ruimte opeiste bleek pas goed hoe smal. Hij duwde ons richting sneeuwhoop waardoor ons rechtervoorwiel in de berm terecht kwam en de auto scheeftrok. Er was niets meer aan te houden en we kwamen in een diepe laag sneeuw schuin tot stilstand. Hier kon de fourwheeldrive ons niet meer helpen, want het was veel te diep. We zaten muurvast. Gelukkig zat Team Roadrunner achter ons en werd er mega snel gereageerd. Toen wij allebei via de deur van Vincent uit de auto waren geklommen lag de sleepkabel al klaar en hadden zij de auto al gekeerd. Toen bleek echter dat er samen nog te weinig power was om de auto er uit te trekken. Gelukkig was de vrachtwagen waardoor we er afgeraakt waren gestopt en inmiddels achteruit gereden. Daar kon de kabel aan vast gemaakt worden en langzaam werden we uit de berm getrokken. Zonder enkele schade konden we door dit snelle optreden al binnen 11 minuten onze weg weer vervolgen. 

   
   

En toen stond het op de borden: de Noordkaap! We moesten nog wel een aantal uur rijden, maar we kwamen dichterbij! Het laatste stuk ging langs de kliffen aan de kust, flink bochtig. Je kon er niet heel veel van zien, want doordat het donker was en sneeuwde, leek het een soort maanlandschap. Uiteindelijk kwamen we bij de 8 kilometer lange tunnel uit die ons onder de zee door naar het eiland van de Noordkaap leidde. Een vreemde gewaarwording, omdat je in de tunnel de druk op je oren voelt omdat hij vrij steil naar beneden afdaalt. Na een kort ritje kwamen we bij het eindpunt van onze reis. Nu gaan we ons klaarmaken voor het hoogtepunt van de trip. We vertrekken hier zo naar de Noordkaap! Daarover later meer.

  

Groetjes,

Vincent en Carmen
 

Veel te vertellen!

We hebben weer veel te vertellen! Onze laatste update was namelijk toen we op de veerpont naar Helsinki stonden te wachten. 

Een mooi moment, want toen kwamen we er eindelijk achter wat ons al meer dan 2000 km dwarszat. De deuren van de auto lieten namelijk enorm veel koude lucht door. Bij de boxen en de knopjes etc kwam een ijskoude lucht naar binnen waardoor t waaide in de auto en je aan een kant half bevroor. Ducttape was daar onze grote vriend, waarmee we delen van de binnenkant van de auto deur hebben afgeplakt. Wat was nou het probleem? Bij t wachten op de ferry kwamen we er achter dat ons dakraam open stond (niet te zien door t luikje dat er voor zit), maar hierdoor ontstond er een soort trek in de auto. Heerlijk, als je meer dan 2000 km rijdt bij temperaturen rond t vriespunt!!

De overtocht zelf was ook een ding op zich. Omdat alcohol in Finland onwijs duur is, nemen veel Finnen een retourtje naar Tallinn, zonder ooit van de boot af te gaan. Onderweg drinken ze zich dan helemaal lam en halverwege kun je in t belastingvrije stuk tussen de twee landen goedkoop je auto volladen met bier en sterke drank. Dat werd ook gedaan, met steekwagens tegelijk! In de bar zaten super veel dronken mensen en werd karaoke gezongen alsof het vroeg in de morgen was. Genoeg te kijken dus! Na de boot hoefden we gelukkig nog maar 1,5u te rijden zodat we rond kwart over tien eindelijk bij ons hotel aankwamen. Een rit van meer dan 33 uur en 2169 kilometer. Die biertjes in de bar waren echt verdiend!

Gister was een dag gevuld met veel sneeuw. Het begon al sochtends vroeg toen we onze auto aantroffen onder een laag sneeuw. Terwijl je aan de ene kant de auto afveegde, waaide het aan de andere kant bijna net zo snel weer vol. Zo snel mogelijk op pad dus! Iets te snel bleek, toen we een telefoontje ontvingen van het backoffice dat we in ons enthousiasme om te gaan, vóór onze beurt vertrokken waren. Oeps!

Onze stuurmanskunsten kregen nu de eerste beproeving, aangezien er toch ook nog wel er beetje geglibberd werd op het wegdek vol sneeuw. Onderweg werden we getrakteerd op echte Scandinavische taferelen: besneeuwde wegen en daarlangs witbedekte sparrenbossen. In een woord prachtig om te zien, want dit is wat je verwacht als je meedoet aan Expeditie Noordkaap.  

  
Op het checkpoint wachtte ons een cryptische omschrijving voor het nieuwe coördinaat: ‘dit coördinaat volgt jou en wij volgen jou met dit coördinaat’. Wij wisten direct dat het iets met ons track and trace systeem te maken moest hebben. Dit is een kastje, ter grootte van een ehbo kistje, waarmee de backoffice van de expeditie ons 24/7 kan volgen. Na wat tijd te verliezen door op wat dwaalsporen te zitten, kwamen we er achter dat de organisatie erg slim de graden voor noord en oost op het kastje had geplakt, vermomd alsof het info van kastje zelf was. We reden dus al een paar dagen rond met deze coördinaten! We konden weer verder richting het noorden van Finland. Na een prachtige tocht, die steeds heuvelachtiger werd arriveerden we bij ons hotel voor de nacht. Dit keer een beetje op tijd, want na het eten hadden we een plan om nog meer sneeuw te gaan bekijken tijdens een sneeuwscooter tocht door de bossen. Door diep de bossen in te rijden, ver weg van al het licht werd de kans groter om het noorderlicht te zien. Deze gek groen lichtslierten aan de hemel wilden we allemaal natuurlijk heel graag zien!  

  
Als Michelin mannetjes ingepakt met extra dikke pakken kregen we allemaal een eigen sneeuwscooter om flink te gaan crossen. Waar je in de bochten voornamelijk techniek en balans nodig had, kon het snelheidsmonster in ons zijn hart ophalen op het stuk over het meer. Een lang kaarsrecht stuk, waar het gas diep ingeknepen kon worden. Een mooi gezicht, alle lampjes achter elkaar racend in het donker.
Het Noorderlicht liet zich helaas niet zien door de bewolking, dus daar moeten we de komende dagen nog even voor duimen.

Inmiddels zijn we al weer even onderweg op de sneeuw/ijzige wegen. We rijden vandaag bijna naar het noordelijkste puntje. We eindigen namelijk op het eiland waar ook de Noordkaap zit, zodat we morgenvroeg op tijd naar het punt kunnen rijden waar we uiteindelijk voor gekomen zijn. Maar eerst moeten we nog even goed ons best doen op de opdrachten en zo slim mogelijk de route kiezen. Want waar we de eerste ronde afsloten met een gedeelde plek onderaan, eindigden we gister avond op plek vier! Kortom, het wordt weer een mooie dag!

Groetjes,

Vincent en Carmen

27 uur verder en ruim 2000 km op de teller

We hebben er inmiddels 27 uur opzitten  en de eerste dikke 2000km zitten er op!

We kunnen terugkijken op een mooie start:

5, 4, 3, 2, 1… Na het aftellen onder luid applaus en aanmoedigingen vanuit de loods starten in Lichtenvoorde. Zondagochtend hadden we de auto naar binnen gereden en keurig in het rijtje deelnemende teams opgesteld. Voor bezoekers uit de regio was een start evenement opgetuigd met verschillende activiteiten. Wij hebben ons vooral druk bezig gehouden met kletsen met de verschillende bekenden die ons uit kwamen zwaaien en stickers voor de Samenloop te verkopen. De auto is goed volgeraakt met alle kort voor vertrek verkochte stickers. Allemaal volgeschreven met persoonlijke boodschappen, super leuk!!! We hadden het alleen zo druk met alles dat we bijna vergaten dat we ook nog coordinaten moesten opsporen. Gelukkig waren deze nog niet zo heel moeilijk verstopt en redelijk snel in de navigatie ingegeven.

Na een kort praatje mochten we toen onder luid applaus eindelijk van start. Dat gaf wel even de kriebels! Vooral omdat we ons toen eigenlijk pas goed gingen verdiepen en daardoor wel een tikkeltje stress kregen of we ons niet op de route verkeken. 

Het eerste deel van de rit was al direct een verrassing. Wij waren zo volledig gefocused op een rit naar het noorden dat de verrassing dan ook groot was dat we richting het oosten reden, naar Berlijn. Dat het een verrassing was bleek wel uit het feit dat we de navigatie iets minder streng hadden bekeken op landen in het Oostblok. Onze kaart hield na Duitsland op te bestaan, waardoor we deels met Google Maps en deels met een wegenboek uit 2000 onze vervolg route uitstippelde. Die route liep vanuit Berlijn, via Warschau, door Litouwen, Riga in Letland en eindigde vanmiddag in de haven van Tallinn (Estland) waar we over 1,5 uur de boot naar Helsinki zullen pakken. Daar nog een paar uurtjes sturen en dan finally lekker in een hotel!

Toen het vanochtend eenmaal licht was konden we eindelijk wat meer zien van de omgeving waar we in reden. Sparrenbossen en bevroren meren en de eerste tekenen van sneeuw. Dat we redelijk oostelijk zitten merkten we wel toen op een gegeven moment Moskou zelfs op de borden verscheen. Dit hadden we wel gezien, maar in ons enthousiasme hadden we even gemist dat Tallinn (onze eindbestemming) ook op hetzelfde bord stond. Druk kletsend en al broodjes smerend genietend van t uitzicht op een neer gevuld met ijsschotsen kwamen we er daardoor pas tientallen kilometers later achter dat we de goede afslag gemist hadden…. Dagwinnaar gaan we vrees ik niet meer worden, haha… Maar so far een mooie tocht en dat is t belangrijkste!

Groetjes,

Vincent & Carmen
PS: Foto’s van de start en de eerste 1,5 dag volgen!!

Bijna klaar voor vertrek…

De auto zit vol, de broodjes zijn gesmeerd en de goede zin is ingepakt. Op weg naar Lichtenvoorde voor vertrek!

   
   

Stress in de tent!

Pap had vandaag vrij en deed daarom een laatste check van de auto en controleerde daarbij ook de wielen. Een van de bouten waarmee deze vastzat draaide alleen wel heel erg soepeltjes mee. Wat bleek? De bout was afgebroken en het wiel zat deels los. Een nieuwe kon er niet zomaar ingezet worden, dat moest toch echt bij de garage. Maarja, vind die maar eens op zo’n korte termijn. Een belletje leerde dat het inderdaad wel krap ging worden. Gelukkig bleek men alle begrip te hebben voor de korte termijn en snapten ze ook dat de auto toch echt mee richting die Noordkaap moest. Dankzij de flexibiliteit van Autobedrijf Volman in Zevenaar kon vanmiddag de auto nog snel tussendoor gerepareerd worden. Bedankt!

En pap? Die heeft nog even een snelle check van alle andere wielen gedaan, om zich er toch nog van te verzekeren dat er echt niet nog iets aan de hand was.

We kunnen dus veilig op weg! Nog een paar nachtjes slapen…

 

 

 

 

In het nieuws

Gister werd bij zon 55.000 huizen rondom Doetinchem, Montferland en  Lichtenvoorde de krant met onze foto en een stukje over onze trip met Expeditie Noordkaap bezorgd. Super leuk!

Daarnaast mogen wij vanaf de start 8 dagen lang, een dagelijke update over onze belevenissen onderweg schrijven voor op www.facebook.com/montferlandnieuws.

We krijgen het nog druk ’s avonds, om alle verhalen goed op papier te krijgen 🙂

Groetjes,

Vincent & Carmen

PS: Als je op de foto hieronder klikt link je naar de website van Stad Doetinchem, waar je het hele artikel online kunt lezen.

 

 

Die ene vraag…

De afgelopen weken is ons al verschillende malen de vraag gesteld. Door vrienden of familie, collega’s maar ook op de voorbereidingsavond werd het ons gevraagd. En het is ook een logische vraag natuurlijk!

Want..

‘Hoe kom je daar nou bij?’

Vincent:
Daar is natuurlijk een hoop over te zeggen maar er zit natuurlijk de uitdaging in en we gaan dit ook nog eens combineren met geldinzameling van sponsoren voor een goed doel.

Op mijn bucket-list stond nog steeds een lange uitdagende autorit te maken die verder ging dan woon-werk verkeer in de binnenlanden van Gaanderen richting Zutphen.

Toen mij gewezen werd op een artikel over deze tourrit naar de Noordkaap wist ik dat het dat ging worden. Bij de voorbereidingen en aanmelding als team, werd mij gewezen op een prachtige tocht die goed was voor een vader-zoon relatie. Maar… er zijn geen zonen dus bij ons gaan we voor een goede vader-dochter relatie. En dat 170 uur achter elkaar. Daarvoor zal buiten de slaapuren een hoop gespreksstof moeten zijn. We houden u op de hoogte.

Carmen:

Tja, zoals je hierboven kunt lezen… Papa had geen zoon, dus mocht ik mee ;-).

Zonder gekheid: een paar maanden geleden werd ik door het thuisfront gebeld en daar kwam het verhaal over de Expeditie Noordkaap en de vraag of ik mee wilde. Daar hoefde ik eigenlijk niet over na te denken, want het antwoord was direct: JA! Een tocht als deze is iets wat je niet snel mee maakt en daarom een unieke uitdaging. Je komt zo op plekken en in situaties waar je anders niet snel terecht komt en daar ben ik altijd wel voor in. Ik vind het extra bijzonder om dit samen met pap te doen. Omdat ik inmiddels al ruim 10 jaar niet meer thuis woon, zien we elkaar een stuk minder dan vroeger. Deze tocht geeft meer dan voldoende gelegenheid om eens goed bij te kletsen, haha.

 
Het grappige is dat ik kort na onze aanmelding een berichtje kreeg van Merel, een goede vriendin van mij. Zij stuurde vol verbazing: ‘Doen jij en je vader mee aan Expeditie Noordkaap?’, ‘Wij ook!!’. Wat bleek? Haar vader had haar opgebeld met exact dezelfde vraag en zonder dat we het van elkaar wisten doen we dus beide samen met onze vaders mee aan deze tocht.